گیرنده های کانابینوئید و نورون های دوپامین

گیرنده های کانابینوئید و نورون های دوپامین

سیستم کانابینوئید درون زا (ECS) شامل کانابینوئیدهای درون زا، گیرنده های کانابینوئید، لیگاندهای کانابینوئید و چندین آنزیم و پروتئین دیگر است که آنها را سنتز، انتقال و تجزیه می کنند.در حال حاضر، چهار نوع ماده حشیش درون زا یافت شده است، از جمله اسید آراشیدونیک اتانول آمین (آناندامید)، 2-AG، اتر نولادین و ویرودامین.

گیرنده های کانابینوئید شامل گیرنده CB1 و گیرنده CB2 است.کانابینوئیدها اثرات بیولوژیکی مختلفی را عمدتاً از طریق مسیرهای CB1 و CB2 اعمال می کنند.مشخص شده است که گیرنده های کانابینوئید در تنظیم فعالیت های عملکردی نورون های دوپامین نقش دارند و همچنین نقش مهمی در تنظیم مسیر سیگنال پایین دست پس از فعال شدن گیرنده دوپامین ایفا می کنند.بیماری پارکینسون (PD) یک بیماری مزمن عصبی است.تغییرات پاتولوژیک اصلی از بین رفتن و مرگ نورون های دوپامینرژیک در جسم سیاه و مخطط مغز میانی و وجود اجسام ائوزینوفیلیک لوی در سیتوپلاسم سلول های عصبی باقی مانده است.مسیرهای سیگنال کانابینوئید CB1 و CB2 در سیستم عصبی مرکزی، تنظیم کانابینوئید و گیرنده آن بر عملکرد نورون دوپامین و تحقیق بر روی ضایعات PD می تواند ایده ها یا استراتژی های عملی برای طراحی دارو برای گیرنده کانابینوئید و درمان PD در آینده ارائه دهد.

توزیع گیرنده های CB1 و CB2

کانابینوئید CB1 و CB2 به طور گسترده در سیستم عصبی مرکزی توزیع می شود.CB1 عمدتاً در قشر مغز، عقده های قاعده ای، هیپوکامپ، مخچه، مخطط، آمیگدال، هیپوتالاموس، خاکستری دور قناتی مغز میانی، نخاع و سایر قسمت ها وجود دارد.در مطالعه محلی سازی سلول، CB1 در گلوبوس پالیدوس عقده های پایه، پایانه های آکسون و بخش قدامی پایانه های آکسون پوتامن مشاهده شد.مخطط پشتی و شکمی حاوی نورون های خاردار با اندازه متوسط ​​بود.آکسون مسیر مستقیم از گلوبوس پالیدوس به ماده سیاه.فیبرهای موازی و صعودی در مخچه، سلول های سبد، نورون های حرکتی در شاخ قدامی نخاع، نورون های حسی در شاخ پشتی و میکروگلیا.CB1 همچنین در نورون های گلوتاماترژیک در قشر و هیپوکامپ یافت شد.

CB2 عمدتاً در قشر مغز، مخطط، هیپوکامپ، آمیگدال، ساقه مغز، تالاموس، ماده سیاه، ماده خاکستری دور قناتی مغز میانی، هسته پاراتروکلر، هسته پارالمای جانبی، هسته قرمز، هسته پونتین، هسته سه‌گانه تالاموس، هسته پارالومای جانبی، توزیع می‌شود. هسته و غیره در مطالعه محلی سازی سلولی، CB2 در نورون های دوپامین در ناحیه تگمنتال شکمی مغز میانی، نورون ها در هسته حرکتی پشتی عصب واگ و میکروگلیا در شاخ پشتی نخاع یافت شد.CB2 در سلول‌های عصبی هرمی هیپوکامپ، میکروگلیاها و آستروسیت‌های قشر مغز و میکروگلیاهای شاخ پشتی نخاعی یافت شد.

گیرنده کانابینوئید و تنظیم نورون های دوپامین

در سیستم عصبی مرکزی، انواع انتقال دهنده های عصبی و گیرنده ها اغلب در تنظیم تحریک پذیری عصبی و کارایی انتقال سیناپسی از طریق فعل و انفعالات پیچیده شرکت می کنند.دوپامین فراوان ترین انتقال دهنده عصبی کاتکولامین در مغز است.کانابینوئید بر روی گیرنده CB1 خود عمل می کند تا بر نورون های دوپامین و اثرات متعاقب فعال شدن گیرنده دوپامین تأثیر بگذارد.

این می تواند تجزیه دوپامین را تنظیم کند، تیروزین را سنتز کند و دوپامین را تحت کاتالیز تیروزین هیدروکسیلاز و دوپا دکربوکسیلاز سنتز کند.دوپامین توسط مونوآمین اکسیداز به دی هیدروکسی فنیل استیک اسید تجزیه می شود.هیدرولیز تسریع شده دوپامین؛در موش های PD با ناک اوت ژن CB1، محتوای دوپامین و اسید دی هیدروکسی فنیل استیک در هسته دمی کاهش یافت و حذف CB1 باعث هیدرولیز دوپامین شد.یافت شده در آزمایشات با PD β-کاریوفیلن می تواند از دست دادن رشته های عصبی دوپامین در جسم سیاه و مخطط را کاهش دهد.فعال سازی کانابینوئید CB1 و CB2 پایداری محتوای دوپامین را در ماده سیاه، جسم مخطط و هسته دمی حفظ می کند و نقش محافظتی خاصی بر روی نورون های دوپامین ایفا می کند.

سیستم کانابینوئید درون زا و Pd

بیماری پارکینسون (PD) با میتونی، لرزش و برادی‌کینزی، اختلال عملکرد شناختی در سطح بالا و مشکلات زبانی ظریف مشخص می‌شود.معمولاً به دلیل عدم تشکیل دوپامین ناشی از آپوپتوز نورون های دوپامینرژیک در جسم سیاه رخ می دهد.سیستم کانابینوئید درون زا نقش مهمی در سیستم دوپامینرژیک ایفا می کند و یکدیگر را تنظیم می کنند.برای مثال، گیرنده‌های CB1 و گیرنده‌های مشابه d1/d2 در نورون‌های جسم مخطط سیگنال‌های تعامل پیچیده‌ای را نشان می‌دهند.سطح کانابینوئید درون زا AEA در مایع مغزی نخاعی بیماران مبتلا به پارکینسون افزایش یافت.

تغییرات گیرنده های کانابینوئید و کانابینوئیدهای درون زا در مدل بیماری پارکینسونمشخص شد که در پستانداران تیمار شده با MPTP (1-methyl-4-phenyl-1,2,3,6-te-trahydropyridine, 1-methyl-4-phenyl-1,2,3,6-tetrahydropyridine) استفاده شد. برای ساخت مدل های حیوانی بیماری پارکینسون) و در موش های تحت درمان با 6-OHDA (6-هیدروکسی دوپامین، مشتق هیدروکسیله کاتکول آمین، که برای القای بیماری پارکینسون حیوانی استفاده می شود)، اتصال گیرنده CB1 کانابینوئید و سطح mRNA ژن CB1 افزایش یافت. .

ESC و Pd

مطالعات بیشتر نشان داد که EC ها عمدتاً در مسیر غیرمستقیم در حلقه گانگلیون پایه وجود دارند.سطح AEA در قسمت مشبک ماده سیاه و بخش داخلی گلوبوس پالیدوس بالاترین و در نوستریتوم و قسمت جانبی گلوبوس پالیدوس دو برابر بالاتر بود.سطح 2-AG به طور مساوی در کل منطقه گانگلیون پایه توزیع شد.این دو کانابینوئید درون زا اصلی نقش های متفاوتی در حلقه گانگلیون پایه داشتند.حیوانات تجربی PD با لوودوپا تحت درمان قرار گرفتند و ناهنجاری ECS قبل از درمان با لوودوپا معکوس شد.

آینده و چشم انداز

CB1 و CB2 با تنظیم عملکرد نورون های دوپامین و گیرنده های دوپامین در پاتوژنز و پیشرفت PD شرکت می کنند.مکانیسم آنها حفظ ثبات محتوای دوپامین در نورون ها با تنظیم تخریب دوپامین است.تنظیم آزادسازی دوپامین، گلوتامات و گابا، تداخل با تنظیم جریان مخطط و تنظیم فعالیت نورون های دوپامین.تنظیم گیرنده های کانابینوئید یا طراحی و توسعه داروهایی برای CB1 و CB2 برای ارائه ایده یا استراتژی برای درمان PD و نورولوژی در آینده.